"Mama, het is licht!"

Met deze zin word ik iedere ochtend wakker. Zodra dochterlief het ochtendgloren achter haar gordijn vandaan ziet piepen, is zij klaar om op te staan. In winterse weekenden leverde het ons af en toe een uitslaapmomentje op, heerlijk! Maar... nu het weer vroeg licht wordt, begint het ernstige vormen aan te nemen. Tijd voor een oplossing!

Deze klok hebben we samen gemaakt. Uiteraard moest ie roze worden. Met bloemen! Wanneer de kleine wijzer bij de bloemen komt, betekent het dat ze op mag staan.

Wat heb je nodig?

- een stevige lege doos

- behangplaksel & kwast

- een uurwerkje

- foam (voor demping)

- schaar/mesje/potlood/liniaal/alleslijm

- stevig papier naar keuze

Teken het midden van de deksel af en maak daar een gat waar het uurwerk doorheen kan steken (in mijn geval 1 cm, maar dat hangt natuurlijk van het uurwerk af).

Zo'n klok kan hard tikken en een lege doos functioneert uitstekend als klankkast (daar kwam ik achter na mijn vorige klokproject...). Aangezien ik leer van mijn fouten :-) en wel wil dat kindlief slaapt, heb ik een restje meubelfoam gepakt en op maat geknipt. 

Dit foam plaatste ik in de bodem van de doos. Nog even ruimte maken voor het uurwerk (aftekenen en wegsnijden) en vastlijmen maar!

Daarna het papier op maat knippen en insmeren met behangplaksel.

Goed de luchtbelletjes er onder vandaan vegen en laten drogen. Ik heb het papier een stukje over de randen heen geplakt, voor de afwerking straks. Het uurwerk kan nu vastgezet worden!

Teken de maat van de zijkant af op (eventueel ander) papier en plak de zijkanten netjes af (en weer laten drogen natuurlijk).

Vervolgens nog het bloemetjespapier afgetekend en op maat geknipt, voor de laatste keer het behangplaksel erbij gepakt en ta daaaaa!

En nu? Zodra de kleine wijzer in het bloemenvak staat, dan is het tijd om op te staan! Bovendien is ze erg trots op haar eigen roze meidenklok!

Kralen & een kleine prinses

Pollewop kreeg een ketting van oma. Eentje om te slopen! Dat was een kolfje naar haar hand (en de mijne uiteraard).

Eerst met engelengeduld alle draadjes losgemaakt en de kralen in een doosje gedaan. Het resultaat? Heel veel nylondraadjes (hopla, in de prullenbak!) en heel veel mooie kralen.

Een stukje elastiek op maat geknipt, en prinses Pollewop mocht de mooiste kralen kiezen om er armbandjes mee te maken.

Knoopje maken, overgebleven elastiek afknippen, en klaar! We hebben wel vier armbandjes gemaakt. De kleine meid is zo trots als een pauw: "Ik ben een prinses!"

En zo is het.

Koken maar!

Vingerhoedje, knopen, naald en draad. Lekker old school achter de tv zitten handwerken. Alleen de geraniums ontbreken nog...

Ik zet knopen aan de zijkant om lepels of ovenwanten aan te kunnen hangen. En alle knoppen van het fornuis moeten natuurlijk ook nog op hun plek. 

Het vervelendste klusje is het klittenband van het ovendeurtje. Best dik materiaal, vandaar het vingerhoedje :-)

Maar als dat klaar is, ben ik wel extra trots!

Daar kun je toch superleuk mee spelen?

Nog één foto van de details dan (je bent trots, of je bent het niet!).

En dan is het zo ver! Na een korte test op vandalismebestendigheid (hihi) gaat het inpakpapier er om. Tijd om het prachtige kado te geven.

Wat was dochtertje-van-vriendin er blij mee! Er werd zelfs gevraagd waar we het kado gekocht hadden. Maar het grootste compliment? Er werd direct heel hard mee gespeeld. 

Perfectionist, ik?

Soms ben ik ietwat perfectionistisch. Zo hadden vriendin Tien en ik afgesproken dat we het niet overdreven netjes zouden afwerken... Maar de witte stof (badstof-achtig) geeft zo onwijs veel pluisjes! Dus werk ik alle naden af met lint -- ik moet toch wat, zonder afzetband. En dan wordt een relatief eenvoudig naaiwerk alsnog een fikse klus!

Maar wat wordt het al mooi! En wat zijn we trots op ons briljante idee :-) Nu het fijne handwerk nog, my favorite... Ahum.

Flink klusje

Het schiet al lekker op! Op een stuk karton teken ik de omtrek van mijn iPad (multifunctioneel apparaatje!) en dat wordt de maat van de ovendeur. Daar naai ik een hoesje omheen van dezelfde stof als de vakjes. Het 'open' kantje werk ik af met afzetband. Het laatste restje dat ik kon vinden is precies genoeg voor de onderkant van het deurtje en het afwerken van het 'gat' van de oven! Gelukkig kleurt het redelijk goed bij de rest.

Rechtsboven op de foto: knoppen voor het fornuis, gemaakt van vilt met een houten knoop er op, gaspitten, twee kleuren vilt met een knoop, het klokje van vilt en uiteraard het ovendeurtje.

Naaimachine

De bovenkant van het 'fornuis' krijgt vakjes. Het blauwe lapje stof zoom ik aan de bovenzijde om, de rest werk ik vanzelf af bij het in-elkaar-zetten! Met twee verticale stiksels zit het vast aan de paarse lap en heeft het straks vanzelf drie vakjes.

De achterzijde stik ik om, waarbij ik er direct een lint aan naai. Hiermee kun je het keukentje straks aan de stoel vast strikken.

In de witte lap stof komt halverwege ook een zoom, zodat de keuken zijn vorm een beetje houdt tijdens het spelen. De achterzijde naai ik er aan vast en het keukentje krijgt al een beetje vorm!

Let us begin!

Tijd om een speelkeuken te maken! Vrienden van ons zijn momenteel kleinbehuisd, in afwachting van hun nieuwe paleis. En dochterlief wordt twee. Speelkeukens zijn fantastisch, maar nemen aardig wat ruimte in. Hoe fijn zou het dan zijn als je hem op kunt vouwen?

Samen met vriendin Tien de tekening uitgewerkt. We hebben allebei onze lapjes stof mee en kiezen de beste combinatie van texturen en kleuren. Nog knoopjes en lint uit mijn knutselkast getoverd en we kunnen aan de bak. We tekenen af, knippen uit, passen en meten. Ik doe de grote lappen en Tien het fijnere werk (typisch een neurochirurgentaakje).

Uiteraard begint dit alles pas na een gezellige maaltijd en een heleboel geklets (duh!). Aan het eind van de avond zijn we klaar voor het naaimachinewerk. Daar zal ik mee verder gaan, Tien stort zich dan op het knutselen van accessoires. Efficiency ten top :-)

Dit zijn avonden waar een mens blij van wordt!

Geen inspiratie...

... maar met een peuter in huis is er altijd wel iets te knutselen. Zucht ;-)

Het waren een paar inspiratieloze weken, met ook nog eens weinig tijd om te knutselen. Maar voorzichtig kriebelt er weer een knutselvlindertje in mijn buik. Dus hopelijk tot snel!

Oude t-shirts

Ken je dat? Van die lekkere oude katoenen shirts, dat aaibaarheidsgehalte daarvan? En dan komt er een gat in. Of wijnvlekken (of erger). Maar het was je favoriete shirt... Nouja, dat gevoel.

Naaimachine erbij, stofschaar en wat garen. Ik heb eerst twee kleine kussentjes gemaakt. Gezichtje er op gestikt en gevuld met synthetische bolletjes (uit een oud kussen). Daarna een sloopje gemaakt van een ander shirt-met-een-gat en een ander gezichtje er op. Dat ging niet in één keer goed, maar de aanhouder wint.

Superlieve knuffeltjes geworden! Al zeg ik het zelf. En ook wel leuk om weer eens met de naaimachine in de weer te zijn. En het leukste is nog dat je je lievelingsshirt niet (helemaal) weg hoeft te doen.

Visspel

Even een luchtig knutselwerkje voor de variatie! Deze maakte ik als kado, om geld in te verstoppen. Maar het is ook erg leuk om simpelweg als spelletje te maken met de kids.

Wat heb je nodig? Een schoenendoos, wc-rollen, kmutselpapier, verf, paperclips, een stokje, touw, magneet en een lijmpistool.

Om de hengel te creëren heb ik met het lijmpistool het touw rondom het magneetje vastgezet en het andere eind van het touw aan een takje geknoopt. Met chenilledraad om het magneetje zie je de lijm niet meer. Ook een stukje chenilledraad om het uiteinde van de tak gewikkeld als handvat.

Visjes geknipt uit dubbelgevouwen knutselpapier, zodat de paperclip er tussen gelijmd kan worden.

In de schoenendoos heb ik (met halve wc-rolletjes) vakken gemaakt, waar de vissen in kunnen staan. Met blauwe verf en golfkarton lijkt het net een vijver. 

Mijn dochter heeft zich met verf uitgeleefd op de schoenendoos. Met karton een 'kade' gemaakt en (gewoon omdat ik zo lekker bezig was) een papieren picknick om de boel af te maken!

Vissen in de vijver zetten, magneethengel erbij en spelen maar!

Moestuinieren pt. 2

Zoals gezegd, de volgende stap! Met landbouwfolie de bakjes bekleed, zodat er geen water uit zal lekken. Niet teveel water geven dan, want anders verzuipen alle plantjes. Maarja, dat is meestal het probleem niet bij mij.

Eerst de folie in ruime stukken verdelen, dan met de tacker aan de wijnkisten vastschieten. Langs de randjes op maat snijden et voilá! De bekleding is klaar & de kisten zijn nu officieel waterdicht. 

Bij het tuincentrum vervolgens speciale moestuingrond gehaald (we willen straks tenslotte de boel ook echt kunnen eten!) en de kisten gevuld met aarde. Voor tweejarigen blijkbaar het leukste klusje ("Ik hóú van prut!")

Vervolgens de eerste plantjes omgepot! Hoera! De moestuin is een feit.

Nu alleen nog stoppen met mini's verzamelen, anders hebben we nog twintig van deze rekken nodig. Enne, zoveel wijnkistjes heb ik niet meer ;-)

Moestuinieren!

Het is je vast niet ontgaan: bij een welbekende supermarktketen kun je moestuintjes sparen. Eerlijk gezegd is het niet meer mijn eerste-keus-supermarkt, maar dit vind ik echt een héél leuke spaaractie! En dochterlief ook. Daarom staan er nu op de vensterbank zeven schoteltjes en bakjes, waarvan de eerste verpot moet gaan worden. Maarja, waar in?

Gelukkig heb ik nog heel veel wijnkistjes (weet je nog?) dus men neme 4 kistjes, één lat, houtlijm, spijkers & hamertje, stift of potlood, een kapzaag, zaagbakje en een werkbank.

Oja: het is wel leuk om de plantjes te labelen, dus daarvoor heb ik een rolletje tape klaarliggen. Vervolgens (samen met manlief, wel zo gezellig in het weekend) de bakjes trapsgewijs aan elkaar gelijmd. Paar spijkertjes erbij voor de stevigheid, en dan krijg je dit:

We hebben nog pootjes nodig natuurlijk. Wederom voor de stevigheid niet alleen achteraan, maar ook halverwege. Even aftekenen en hier komen de zaag en het zaagbakje om de hoek kijken. Even netjes de randjes glad schuren en lijmen en spijkeren maar!

De basis staat! De schoteltjes-met-mini-moestuin kunnen nu in de kistjes staan, dus de vensterbank is weer heerlijk opgeruimd. Nog even die labeltjes waar ik het over had erbij plakken, en het is bijijijna klaar. Bijna! Want het gaat natuurlijk om het verpotten. Dus er moet nog folie in, of potten. To be continued, dus :-)

Even terug naar de keuken.

Okee. Die speelkeuken, die puilt inmiddels uit. Kunststof en houten etenswaren, pannen, servies, bestek, snijplanken: noem maar op. En dan heb ik het nog niet over de verdwaalde puzzels, telefoons, blokfluiten... Zodra dochterlief de deurtjes van de keuken opendoet, weet ze van gekkigheid niet meer waar ze mee moet spelen. Lekker dan!

Nu kreeg ik vorige week van een collega (ja, ze weet hoeveel ik fröbel) een lading wijnkistjes. Leeg, helaas, maar toch heel fijn :-)

En wonder boven wonder: qua hoogte en lengte passen ze perfect onder de speelkeuken. Hoera! Dus nu is er een bestekbak, een groente-en-fruit-bak en een enzovoort-bak. De keuken zelf is een stuk leger. Er kan dus weer stressloos gespeeld worden, én ik heb nog voldoende wijnkistjes over voor andere leuke projecten.

Have a seat!

Zo! Uit een restje gordijnstof alle stukken op maat geknipt, zodat ik de hoesjes kan maken. Van restjes lint naai ik er een net-alsof-labeltje in, gewoon omdat ik het leuk vind staan. Uiteraard nog viltjes op de bodem, dat schuift wat lekkerder (karton over de vloer klinkt soms als nagels over een schoolbord, brrr!).

Hoesjes over de kartonnen ondergrond heen: ta dááá! Enne, er wordt gelijk dankbaar gebruik van gemaakt. Hoera!

Peuterpoef

Het gevaar van een knutselkamer is een ernstige vorm van hoarding. Hoe ik aan die mening kom? Nou ja... Punt 1 is dat ik het echt heel moeilijk vind om doosjes, restjes hout, karton of papier weg te gooien. En dat weet ik heus wel van mezelf. Punt 2 is dat mijn man weleens "Lekker aan het hoarden, schat?" tegen me zegt.

Gelukkig zijn er programma's op tv over uitzonderlijke gevallen van ontbrekende opruimwoede. Programma's die voldoende schrik aanjagen ('dat nooit!!') om toch met enige regelmaat de boel te fatsoeneren. 

Anyways, er ligt al heel lang van dat honingraatkarton in m'n womancave. Daar is ooit eens iets in afgeleverd (zo'n crosstrainer waar je zo handig je was op kwijt kan, weet je wel?) en het leek me toen prachtig om er wat moois mee te maken. Dus daar moet ik maar eens mee aan de slag, voordat ik mezelf terugzie in 'Help! Mijn vrouw heeft een hobby'. 

En ik ga er peuterpoefjes mee maken! Men neme een pen of potlood, liniaal, mesje en kartonlijm. 

Ze zijn ongeveer 20 x 20 cm en zo'n 18 cm hoog. Handig voor bij de salontafel. Nu nog mooie stof uitzoeken voor een hoesje. Wordt vervolgd!

Oeps!

De dubbelzijdige tape van het klittenband bleek niet bestand tegen de speelkracht van een enthousiaste kokkin. Oeps.

Dus tijdens haar middagdutje heb ik de tacker gepakt en het klittenband wat agressiever tegen de keuken aan gewerkt. Zo! Peuterproof. Hoop ik :-)

Opvallend dat de klusjes die het makkelijkst zijn, je soms het langst bezighouden!

5 cm

En dan moet je wachten tot de kerstdagen voorbij zijn, zodat je garen kunt halen om je projectje af te ronden! Een paar centimeter was genoeg geweest. Hoe flauw is dat.

Aan de achterzijde van de keuken heb ik rondom het gat de haken-helft van het klittenband geplakt. Eenmaal terug van de fourniturenzaak nog snel het laatste stukje onder de naaimachine en toen kon ik dan eindelijk het achterwandje spannen! Hè, hè. Door het wafeltjeskatoen lijkt het nog een beetje op tegeltjes ook.

Er valt nu niks meer tussen het keukentje en de muur, dus de keukenprinses is er ook erg blij mee. Net op tijd klaar om oliebollen te kunnen bakken :-)

Keukenprinses

En dan bedoel ik dit keer niet mezelf, maar de onlangs-jarige-job van twee.

We hebben voor haar dat keukentje gekocht dat in (bijna?) elk huishouden met jonge kinderen terug te vinden is. En o, o, o, wat is ze blij met haar kado! En o, o, o, wat heeft de muur het te verduren. Je weet wel, die strak gestucte muur waar ik het onlangs over had.

Dus manlief en ik wilden een achterwandje. En het leek mij wel handig als die wasbaar is. Dus men neme klittenband, een naaimachine en een stuk stof naar keuze:

Het klittenband was 12 mm breed en het multiplex maar 6, dus heb ik de band over de lengte door midden geknipt. De stof netjes omgezoomd en het zachte deel van het klittenband (hoe heet dat in hemelsnaam?) heb ik aan de stof genaaid. Tenminste, bijna. Want 5 cm voor het einde was ineens het garen op! Typisch iets voor mij. Eén minuut voor sluitingstijd. Dus: to be continued.

Taart!

Ik ging toch al met de billen bloot vorige keer, dus here we go again. Die zacht-ei-zijde van me reikt verder dan alleen traktaties. Samen met manlief een wortel-verjaardagstaart gebakken. Nu nog versieren! Nu ja, we hadden bedacht dat een "Billy&Bambam"-taart leuk zou zijn (programma op babytv... no comment!).

Nou dat ging best aardig hoor. Alleen, ik vind marsepein lekkerder dan fondant (dochter ook! Jeujj!) en dat leek me daarom beter. Het werkt alleen iets minder makkelijk. Als iemand me kan tippen hoe je voorkomt dat het gaat 'zweten': ik ben je eeuwig dankbaar!

Afijn. Het tuinpad, het hekje, dat werd allemaal heel aardig. Maar poppetjes boetseren is nog een vak apart! Al met al niet slecht, voor een amateur. 

Enne, dochter? Die vond het prachtig. "Billy lekker!"

Trakteren kun je leren...

De drukke decembermaand is bij ons een beetje extra gezellig. Niet alleen omdat ik zelf jarig ben tussen sint & kerst, maar sinds twee jaar onze kleine meid ook. Dus alle knutselwerkzaamheden stonden op pauze... Alhoewel? Ik was druk bezig hoor, maar dan voor die kleine dondersteen.

En waarom zou ik jullie daar niet ook mee lastig vallen? ;-)

Zo moet er natuurlijk getrakteerd worden op de opvang. Eerst wat pinspiratie opgedaan (beter goed gejat dan slecht verzonnen, tenslotte!) en hoepla. Ik zag een mandarijnenkipje, maar dochterlief vond poesjes van pompoms veel leuker. Beide ideetjes gecombineerd tot een mandarijnenkat (voor pompoms heb je namelijk engelengeduld nodig, dat heb ik niet. Bovendien, het beetje geduld dat ik wèl heb, is momenteel hard nodig tijdens driftbuien. Ze wordt tenslotte twee, je kent het wel).

Men knippe reepjes papier, wikkele (?) deze om de mandarijntjes -- vastzetten met een stukje plakband aan de onderzijde. Staartjes knippen, kopjes knippen, beide vastplakken op de wikkel. Nog even gezichtjes tekenen, naam en leeftijd op de rug schrijven en: trakteren maar!