Tegen de lamp...

Situatieschets: druistige peuter, lamp op een kast, snoertje binnen handbereik. Boenk, lampenkap kapot -- wat nu? Want weggooien, ik zei het al, niet mijn sterkste kant. En hij doet het toch nog?

Ik heb eerst de bekleding losgesneden van het draadwerk. De lijmresten wegkrabben ging voor geen meter, dus ik heb het draad (inclusief resten) omwikkeld met washi-tape. Toen léék het me wel leuk om de hele kap daarmee te maken, dus een proefstukje gemaakt. Maarja, dat vond ik toch minder mooi als de lamp aanstaat. Idee - hoepla - doorverwezen naar de prullenmand. Mijn nieuwe plan van aanpak is om met mooi papier of stof een nieuw kapje te maken! Maar helaas: niks van de verzameling is mooi genoeg, bijzonder genoeg, of heeft het juiste formaat. Grmbl.

Tijd voor een speurtocht! Wordt vervolgd.

Een quickie!

Stukje touw, gladde houten kralen: rijgen, knoopje maken, klaar!

Leuke ketting bij een uni-kleur truitje.

Plaatje.

Digitaal knutselen kan soms ook zo lekker je hoofd leeg maken. Soms zit ik met een teken-app te droedelen. Dit keer heb ik me uitgeleefd met vlekjes! Gewoon, omdat ik het leuk vond.

Wie weet, misschien uitprinten en afwisselen met de vogeltjes in mijn koffiebeker?

Have a seat!

Zo! Uit een restje gordijnstof alle stukken op maat geknipt, zodat ik de hoesjes kan maken. Van restjes lint naai ik er een net-alsof-labeltje in, gewoon omdat ik het leuk vind staan. Uiteraard nog viltjes op de bodem, dat schuift wat lekkerder (karton over de vloer klinkt soms als nagels over een schoolbord, brrr!).

Hoesjes over de kartonnen ondergrond heen: ta dááá! Enne, er wordt gelijk dankbaar gebruik van gemaakt. Hoera!

Peuterpoef

Het gevaar van een knutselkamer is een ernstige vorm van hoarding. Hoe ik aan die mening kom? Nou ja... Punt 1 is dat ik het echt heel moeilijk vind om doosjes, restjes hout, karton of papier weg te gooien. En dat weet ik heus wel van mezelf. Punt 2 is dat mijn man weleens "Lekker aan het hoarden, schat?" tegen me zegt.

Gelukkig zijn er programma's op tv over uitzonderlijke gevallen van ontbrekende opruimwoede. Programma's die voldoende schrik aanjagen ('dat nooit!!') om toch met enige regelmaat de boel te fatsoeneren. 

Anyways, er ligt al heel lang van dat honingraatkarton in m'n womancave. Daar is ooit eens iets in afgeleverd (zo'n crosstrainer waar je zo handig je was op kwijt kan, weet je wel?) en het leek me toen prachtig om er wat moois mee te maken. Dus daar moet ik maar eens mee aan de slag, voordat ik mezelf terugzie in 'Help! Mijn vrouw heeft een hobby'. 

En ik ga er peuterpoefjes mee maken! Men neme een pen of potlood, liniaal, mesje en kartonlijm. 

Ze zijn ongeveer 20 x 20 cm en zo'n 18 cm hoog. Handig voor bij de salontafel. Nu nog mooie stof uitzoeken voor een hoesje. Wordt vervolgd!

Oeps!

De dubbelzijdige tape van het klittenband bleek niet bestand tegen de speelkracht van een enthousiaste kokkin. Oeps.

Dus tijdens haar middagdutje heb ik de tacker gepakt en het klittenband wat agressiever tegen de keuken aan gewerkt. Zo! Peuterproof. Hoop ik :-)

Opvallend dat de klusjes die het makkelijkst zijn, je soms het langst bezighouden!