Kaars!

Daar zit ik dan, met mijn paraffine, aluminium smeltbakje en een kaarsenmal. Maarja, dat voelt een beetje saai. Heb ik straks een zelfgemaakte kaars, ziet 'ie er uit alsof ik 'm gewoon heb gekocht! Dat is bij nader inzien toch niet mijn bedoeling, dat vind ik gewoon productie draaien. Daar gaat dit blog niet over. Dus dat kan anders!

Ik ruil de kaarsenmal in voor twee (reeds opgesmikkelde) puddingtoetjes. Let the experiment begin! Een lontje knopen, een paar satestokjes om het lonttouw strak te trekken, bakjes klaarzetten. De was verhit ik au-bain-marie op het fornuis, helemaal laten smelten, en gieten maar. 

Het gaatje waar ik het lontje in heb geknoopt, begint meteen te lekken als een malle. Poging twee: voorzichtig voeg ik kleine laagjes toe, zodat de was tussendoor kan stollen. Het bakje smelt gelukkig niet (ken je dat: met plastic bekertjes van die vogelvoer-vetbolletjes maken? En dat je bekertje prompt weer een plat schijfje wilde worden? Daar had ik een klein beetje op gerekend, maar gelukkig gebeurt er niks).

Als de bakjes vol zijn, zet ik ze neer om te drogen. De boel staat af te koelen, so now we wait. Ik ben benieuwd.